Czuwanie jest jednym z wymiarów naszej egzystencji. Przytoczone w dzisiejszym fragmencie ewangelii wezwanie Jezusa do przygotowania się na Jego przyjście w dniu ostatecznym jest naturalnie wpisane w okres Adwentu. W tym okresie liturgicznym chcemy podążać za głosem naszego serca, aby jak najlepiej przyjąć w nim Zbawiciela. Jako chrześcijanie chcemy być aktywnymi uczestnikami tego wydarzenia – świętowania po raz kolejny w naszym życiu tajemnicy wcielenia Syna Bożego. I tu wyłania się jeszcze jeden ważny aspekt „czuwania”, zupełnie odmienny od wezwań proroków Starego Testamentu. Chodzi mianowicie o to, że chrześcijanin to człowiek, który nie jest obojętny wobec rzeczywistości Bożej. Sprawa Sądu Bożego oraz rzeczy ostateczne to dalsza perspektywa. Natomiast przyjście na świat Syna Bożego, Mesjasza, Jezusa Chrystusa już odmieniła całą rzeczywistość. Bóg poprzez swojego Syna po raz kolejny mocno wkroczył w historię ludzkości. Chrześcijanie odczytują znaki czasu, a tym samym obecność samego Boga we współczesny świecie. Obecnie jest to tym ważniejsze, że przybranie Bożej perspektywy w przezywaniu własnego „ja” jest bardzo często znakiem sprzeciwu, ale też i prowokuje innych do postawienia sobie pytania o właściwy sens własnego życia.
Dodaj komentarz