Ostatnia niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego poprzedza czas Adwentu. Liturgia Słowa koncentruje naszą uwagę na rzeczach ostatecznych. Chrystus w swojej przypowieści opisuje tę rzeczywistość jako czas trwogi i ogromnego lęku ludzkości wobec zjawisk, które będą kolejno po sobie następowały, bo „moce niebios zostaną wstrząśnięte”. Mowa Chrystusa nie zawiera jednak żadnego elementu beznadziei, poczucia bezsensu i zniszczenia świata. Wręcz przeciwnie. Nie mamy szukać po omacku, podążać za sensacjami i pokładać nadziei w ludziach czy też nadzwyczajnych rzeczywistościach tego świata. Chodzi raczej o wierność Słowu, które wypowiedział Chrystus, jego nauce, która ma przymiot wieczności, a zatem i nieprzemijalności. Ono jest gwarantem przemiany całego kosmosu, ale także i naszego osobistego przygotowania na spotkanie ze Stwórcą, Ojcem pełni sprawiedliwości, ale także bezgranicznej miłości do swojego stworzenia. Stąd też wynika nasza nadzieja na ostateczne spełnienie się w Bogu. Pięknie ujął to w swojej książce Kallistos Ware:
„W prawosławnym nauczaniu o Bogu nie ma żadnej przemocy. Prawosławni chrześcijanie nie truchleją przed Nim w skrajnym przerażeniu, lecz postrzegają Go jako „miłującego człowieka” (gr. philantropos). Niemniej jednak pamiętają o tym, że czas Swego Powtórnego Przyjścia, Chrystus objawi się jako sędzia”. (K. Ware, „Kościół Prawosławny”)
Dodaj komentarz