Teksty liturgiczne
Dz 2, 22-28; 1 Tes 4, 1-8; J 4,5-42
Liturgia Słowa Bożego przypisana na dzisiejszą niedzielę w naszej Cerkwi ukazuje nam między innymi piękno Bożej pedagogiki zbawienia. Każdy człowiek został przez Chrystusa odkupiony i każdy ma możliwość przyjęcia tego daru. Każdy także w Duchu i prawdzie oddając cześć Bogu może oczekiwać na obiecane zbawienie. Dar ten personifikuje się w osobie Chrystusa. We fragmencie dzisiejszej ewangelii czytamy:
„Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko». Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię”.
Dla chrześcijan wiara w Chrystusowe orędzie miłości Boga do każdego człowieka i to bez względu na jego pochodzenie, narodowość, kolor skóry, pozycję społeczną, staje się niezwykłą motywacją do podjęcia przemiany życia na modłę Ewangelii.
Chrystus spotyka się z samarytanką z pozycji uniżenia. Prosi o wodę do picia jako zmęczony wędrowiec, a w zamian ofiarowuje jej ugaszenia pragnienia miłości. Nie jest to żadna „przelotna miłostka”, lecz Boże źródło miłości.
Kulminacją partycypacji w rzeczywistości nieba, która dokonuje się już tu na ziemi jest każda Boska Liturgia. To niezwykłe doświadczenie obecności samego Chrystusa w życiu człowieka bardzo celnie ujmuje w swoim traktacie o sakramentach zatytułowanym Życie w Chrystusie św. Mikołaj Kabasilas [Νικόλαος Καβάσιλας (Χαμαετός)] stwierdzając, że ze Stołu Pańskiego nie przyjmujemy jakichś przemijających darów, lecz samego Zmartwychwstałego – Świątynię, w której obecna jest cała pełnia darów łaski.
Rozmowa z samarytanką jest punktem wyjścia do rozważań nad pięknem naszego powołania do obcowania z samym Bogiem podczas każdego sprawowania Boskiej Liturgii. Niech ona dodaje nam siły do codziennego przeżywania i okazywania naszym bliźnim miłości samego Boga.
Dodaj komentarz