Wielki Piątek. Droga Krzyżowa.
Ukrzyżuj Go ! Ten krzyk, zwielokrotniony przez ślepą żądzę tłumu, rozbrzmiewa w całej historii. Nie oskarżajmy już więcej narodu żydowskiego, który był przecież, jak mówił Péguy, „teatrem ludzkości”; to my sami jesteśmy zabójcami miłości. Oto Żyjący, Ten, w którym nie było żadnego pierwiastka śmierci, został skazany na śmierć, a bicz rozdziera to ciało, przez które przechodzi tchnienie Ducha Świętego.
Wyszydzenie w zadziwiający sposób uświęca Jezusa. Oto On, odziany w królewską purpurę, z głową ukoronowaną, z berłem w ręku. Lecz purpurą jest krew, którą broczy, która spływa ze wszystkich torturowanych i masakrowanych niewinnych […] Słowo Wcielone, Ten, który nie stworzył zła, ani śmierci, przyjmuje je jako cierpiący Sługa. Cierpienia ludzi żyjących kiedyś, dzisiejsze cierpienia ludzi na świecie- cały ten ból sprawia, że Chrystus się chwieje. Doświadcza tego na sposób ludzki, idzie jak człowiek drogą naszej własnej samotności, naszych zbrodni, naszego bałwochwalstwa i czyni z niej drogę przebaczenia: odnowionego daru Życia. […] Jezus zostaje przybity do krzyża. I wzmaga się szyderstwo, odwieczny taniec wojenny wokół ofiary, śmiech wulgarny i prostacki: jeśli jest królem, niech pokaże swą władzę, niech się cudownie uwolni od krzyża, a wszyscy Mu przyklasną, oddadzą Mu przewodnictwo ! Naprzeciw ukrzyżowanej Miłości staje obrzydliwe zahipnotyzowanie władzą. Jezus nic nie mówi, rzecz by można: „przeciwieństwo Mesjasza.” Nic nie odpowiada jednemu ukrzyżowanych obok złoczyńców, który urągając, wzywa Go, by objawił swoją moc. Lecz drugi z nich, w ostatnim krzyku wolności, głośno wyznaje swoją wiarę. A Chrystus otwiera mu raj natychmiast, gdyż sam jest rajem, czyli obecnością Bożą. W ten sposób, przemieniając Krzyż, sadzi w sercu skrwawionej ziemi nowe Drzewo Życia.
Olivier Clément, Chrystus Zmartwychwstał. Rozważania na temat świąt chrześcijańskich (fragment), Kraków 2003, s. 46- 50.
Dodaj komentarz